Historia

Historia Siemianowiczanki – jedynego obecnie klubu sportowego prowadzącego seniorską sekcję piłki
nożnej w naszym mieście daje nadzieję, że ta kochana na Górnym Śląsku dyscyplina sportu w
Siemianowicach Śląskich będzie się rozwijała.
Kilka dni po wkroczeniu do Siemianowic armii radzieckiej, grupka zawodników z przedwojennych
klubów piłkarskich: Iskra Siemianowice, Śląsk Siemianowice oraz 07 Siemianowice zaczęła się
spotykać na boisku obok krytej pływalni w centrum miasta. W skład tej właśnie grupy weszli
założyciele pierwszego klubu sportowego w powojennych Siemianowicach. W dniu 8 marca 1945
roku na spotkaniu w lokalu p. Matyska przy obecnej ulicy Fitznerów z ich inicjatywy powstał Klub
Sportowy Siemianowiczanka. Była to pierwsza organizacja sportowa w powojennym mieście.
Już na wiosnę tego samego roku piłkarze wzięli udział w eliminacjach, które decydowały o
kwalifikacji do poszczególnych klas rozgrywkowych. Trzecie miejsce w grupie eliminacyjnej pozwoliło
na udział Siemianowiczanki w rozgrywkach Klasy A w kolejnym sezonie. Pierwszy sezon w silnej
grupie, gdzie przychodzi się mierzyć między innymi z Ruchem Chorzów, Śląskiem Świętochłowice
(byłymi ligowcami) ale również Rymerem Niedobczyce, Polonią Bytom czy Polonią Piekary pozwala
zająć zespołowi 7 miejsce w tabeli. Obiecująco zespół wypada w towarzyskiej konfrontacji z czołową
drużyną kraju Cracovią. Wynik 2 : 2 w Krakowie w obecności 7 tysięcy kibiców uznany zostaje za
sukces Siemianowiczan.
W 1951 roku drużyna wygrywa swoją grupę Klasy Wojewódzkiej i daje jej to prawo, do baraży o
wejście do II ligi. Pierwszą przeszkodę udaje się pokonać. Zwycięstwa z Górnikiem Mysłowice 2 : 1 i
6 : 0 dają możliwość gry z Górnikiem Ruda, ale ten przeciwnik okazuje się już za trudny. Wyniki 1 : 1 i
0 : 1 eliminują Stal Siemianowice (taką nazwę nosił wtedy klub ) z dalszych gier.
W 1953 roku w związku z powstaniem w Siemianowicach śląskich nowych klubów piłkarskich WKS,
Gwardia, Spójnia – drużynę opuszcza kilku podstawowych graczy. Pomimo tego zespół zdobywa
mistrzostwo swojej grupy i awansuje do Ligi Okręgowej (zwanej w prasie III ligą). W roku 1957 klub
przenosi się z boiska przy szybie Śmiłowskiego (wcześniej szyb Knoff) na nowy obiekt do parku
Pszczelnik. W 1959 wygrywa rywalizację w Lidze Śląskiej i ponownie przystępuje do baraży o wejście
do II ligi państwowej. Niestety w rozgrywkach grupowych z udziałem Garbarni Kraków, Skry
Częstochowa i Unii Lublin zajmuje tylko drugie miejsce przegrywając rywalizację z zespołem Garbarni.
W kolejnym sezonie zespół Ciaciany (tak nazywają swoją drużynę kibice) w podobny sposób marnuje
szansę na awans do grona ligowców. Tym razem do wyłonienia mistrza III ligi potrzeba było
dodatkowego meczu barażowego (dwa zespoły skończyły rozgrywki z tą samą ilością punktów). Na
Stadionie Śląskim w obecności kilkudziesięciu tysięcy widzów, jako przedmecz przed meczem
ligowym odbyło się spotkanie Siemianowiczanki z drużyną AKS-u Chorzów. Po wyrównanym
pojedynku, dopiero w dogrywce, bramkę decydującą o mistrzostwie III ligi zdobyła drużyna AKS
Chorzów. Kolejne sezony zespół rozgrywa w III lidze, często plasując się w górnej połówce tabeli. W
1967 roku Siemianowiczanka również po meczu barażowym … spada z III ligi. W roku 1969 uzyskuje
awans do Ligi Okręgowej po zdobyciu mistrzostwa Klasy A. W tym samym roku zespół uzyskuje awans
do rozgrywek na szczebel centralny w rywalizacji o Puchar Polski. W pierwszym meczu na tym
szczeblu rozgrywek pokonuje Śląsk Wrocław 3 : 0, a odpada dopiero( w 1/16 finału ) po spotkaniu z
Górnikiem Zabrze przegrywając 0 : 2. Lata siedemdziesiąte to gra na poziomie okręgówki, która nosiła
wtedy różne nazwy. Rok 1979 przynosi kolejny spadek do Klasy Terenowej, a 1983 do Klasy A.
Wydarzenia te świadczą o wyraźnym regresie formy … Po kilku latach gry na poziomie Klasy A oraz
wzmocnieniu drużyny zawodnikami lokalnego rywala Górnika Siemianowice w roku 1989

Siemianowiczanka awansuje do Klasy Terenowej a później po zmianach do Klasy Okręgowej. Kolejne
lata to próba awansu do IV ligi niestety – nieskuteczna.
W roku 1999 na skutek likwidacji Huty Jedność – zakładu patronackiego, klub sportowy HKS
Siemianowiczanka poddał się w stan likwidacji. Powstający w tym samym czasie MKS Siemianowice
przejął jego majątek, miejsce w rozgrywkach ligowych i zawodników. Tym samym stał się sukcesorem
klubu. W 2012 roku chcąc jeszcze bardziej uwidocznić związek ze swoim protoplastą zarząd klubu
postanowił o powrocie do historycznej nazwy Siemianowiczanka.
W 2021 piłkarze klubu MKS Siemianowiczanka spadli z Klasy Okręgowej, aby po rocznej banicji w
Klasie A ponownie powrócić na ten szczebel rozgrywkowy.

Nazwa klubu:
KS Siemianowiczanka – od marca 1945 roku
Stal Siemianowice – od sierpnia 1949 roku
HKS Siemianowiczanka – od 1957 roku
MKS Siemianowice – od września 1999 roku
MKS Siemianowiczanka – od 2012 roku

Zawodnicy klubu grający na poziomie ekstraklasy (I ligi)
– w tym reprezentanci Polski
Zygmunt Maszczyk – 36 występów w reprezentacji Polski
– 310 meczów w I lidze
Oskar Brajter – 4 występy w reprezentacji Polski
– 60 meczów w I lidze
Marek Koniarek – 2 występy w reprezentacji Polski
– 272 mecze w ekstraklasie
Alojzy Łysko – 1 występ w reprezentacji Polski
– 264 mecze w I lidze
Jan Białas – 1 występ w reprezentacji Polski

– 63 mecze w I lidze
Jan Rudnow – 1 mecz w reprezentacji Polski
– 103 mecze w I lidze

Józef Bon – 206 meczów w I lidze
Andrzej Strzelczyk – 136 meczów w I lidze
Stefan Białas – 120 meczów w I lidze
Robert Razakowski – 61 meczów w ekstraklasie
Grzegorz Fusek – 27 meczów w ekstraklasie
Paweł Gluck – 26 meczów w I lidze
Piotr Boncol – 17 meczów w ekstraklasie
Jerzy Ogórek – 12 meczów w I lidze
Hubert Breguła – 9 meczów w I lidze
Piotr Twardoch – 9 meczów w I lidze
Rudolf Szeja – 7 meczów w I lidze
Robert Kobyliński – 6 meczów w I lidze
Adam Gniozdorz – 3 mecze w I lidze
Henryk Breiter – 1 mecz w I lidze
Jan Ledwoń – 1 mecz w I lidze
Erwin Przebindowski – 1 mecz w I lidze